Bu metin, günümüzde egemen görsel kültür politikaları, bunun piyasayla ilişkisi ve bu ilişkiselliğin sanatla ortaklığı üzerinde durur. Bilginin depolanması ve yayılması eylemlerini işaret eden (görsel) enformasyon, ilk çağlardan günümüze değin tüm kültürlerin sanat aracılığıyla sıklıkla başvurduğu geleneksel bir faaliyet biçimidir. Zira uygarlık tarihinde görüntünün işlevselliğine mağara resminde dahi rastlandığı ve ilk verilerin iletişimsel kaygıyla inşa olunan bu resimler olduğu bilinmektedir. Gene de gerçek (amaçlı) enformatik görüntü Ortaçağ Hıristiyan Avrupası’nda kilise içi duvar resimlerinde ortaya çıkar. Egemen sistemin kendisini aktarmasının bir faaliyeti olarak ortaya çıkan bu (iletişimsel) görüntüler, yüklendiği anlam itibariyle enformatik bir iletilerdir. Bu anlamda görüntü, daima kültür, piyasa, sistem vb. ile birey arasında ve bildirişimseldir. Bu yanıyla görüntü görsel kültür alanına giren ve bir tür iletişim olanağına dönüşen enformasyon türüdür ve bunun disiplinler üzeri bir özellik arz ettiği açıktır. Anlaşılacağı üzere uygarlık tarihinin derinliklerinden günümüze değin görselliğin kitleleri yönlendirme/yönetme faaliyetinin bir parçası olduğu ve bu olanakların ise çağın görsel kültür enstrümanlarına göre değişim gösterdiği de ortadadır. Yukarıda tanımlandığı üzere çağın gereğine göre sistemle etkileşime giren birey kültürel ilişki ağlarının güdümündedir. Bu bağlamda McLuhan “Medya Mesajı Medya Masajıdır” metninde toplumsal yapının 1960’larda medyanın güdümüne girdiğine dikkat çeker. Günümüzde bu durumun yazarın iddia ettiğinin de ötesinde olduğu ve içinde bulunduğumuz görsel kültür çağının sanattan tasarıma, sanatçıdan tasarımcıya, bireyden topluma kadar tüm bileşenleri kendi içine soğurarak sisteme dahil ettiği söylenebilir. Böylelikle neredeyse tüm kültürel üretimlerin sanat ve/veya tasarım olması açısından kutsanan/yüceltilen kurgulara dönüştüğü bir evren tablosu ortaya çıkmış; görsel kültür olanağında inşa edilen bu evrende disiplinler üzeri bir karaktere bürünen görsellik ise bir tür iletişim olanağına dönüşmüştür.

This text focuses on the dominant visual culture current policies, its relationship with the market and the partnership of this relationship with art. Information (visual) that indicates the actions of storing and disseminating information is a traditional form of activity that all cultures frequently resort to through art, from the first ages to the present. Because it is known that the functionality of the image is encountered even in cave painting in the history of civilization and the first data are these paintings built with communicative concern. Nevertheless, the real (purposeful) informatic image emerges in church murals in medieval Christian Europe. These (communicative) images, which emerge as an activity of the dominant system to convey itself, are informatic messages in terms of the meaning they are loaded. Accordingly, the image is always communicative between culture, market, system and individual. With this aspect, image is a type of information that enters the field of visual culture and turns into a kind of communication opportunity and it is clear that this has a transdisciplinary feature. As it can be understood, from the depths of civilization history to the present, visuality is a part of the activity of directing/managing the masses. It is also obvious that these possibilities have changed according to the visual culture instruments of the age. Like defined above, the individual interacting with the system according to the needs of the age is under the control of cultural relations networks. In this context, McLuhan pays attention in her text Medium is the Messages that the social structure came under the control of the media in the 1960s. Today, it can be said that this situation is beyond what the author claims and that the age of visual culture we live in has absorbed all the components from art to design, from artist to designer, from individual to society, into the system. Thus, a universe picture emerged in which almost all cultural productions turn into fictions that are blessed/glorified in terms of being art and/or design; in this universe built in the possibility of visual culture, visuality, which has a transdisciplinary character, has turned into a kind of communication opportunity.