20. YÜZYILDA KIRSALDA EĞİTİM UYGULAMALARI

Özet

Kırsaldaki eğitim eksikliği Osmanlı Devleti’nin Türkiye Cumhuriyeti’ne miras bıraktığı en büyük
problemlerden biridir. Halkın büyük bir kısmının kırsalda yaşaması, kırsaldaki eğitim kurumlarının
din ağırlıklı eğitim vermesi ve bu eğitimin ortak bir sistemden uzak olması eğitim sorununu
beraberinde getirmiştir.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti, kuruluşundan itibaren kırsaldaki eğitim sorunun farkında olmuş ve
çözümler üretmeye çalışmıştır. Kırsaldaki öğretmen eksiğini gidermeden önce tüm eğitim
kurumlarını Millî Eğitim Bakanlığına bağlayarak, öğretim birliğini sağlamıştır. Köy Öğretmen
sorunu için ilk somut adım olarak öğretmenlik yapabilecek köy çocukları kısa süreli kurslarla üç
yıllık köy öğretmeni yapılmıştır. Burada elde edilen başarı bu kursların kurumsallaşmasını sağlamış
ve önce Köy Öğretmen Okulları, sonra Köy Enstitüleri açılmıştır. Köy enstitülerinin açılma
nedenlerinden biri kent ve köy arasındaki farkı azaltmak, köyü ve köylüyü geliştirmek, toplumun
kültür düzeyini arttırmak ve kırsaldaki öğretmen ve diğer meslek gruplarından ihtiyacını
gidermektir. Enstitüler, açıldıktan yaklaşık on yıl sonra ağır eleştirilerden dolayı İlköğretmen
Okulları ile birleştirilmiştir. Bu sayede bu kurumlar yeniden yalnızca öğretmen yetiştirmeye
başlamıştır. İlköğretmen Okulları, zamanla yüksek öğrenim kurumlarına dönüştürülmüş ve eğitim
fakültelerine bağlanmıştır.
21.yüzyılda ise kırsalda eğitimi desteklemek ve eğitime teşvik için çeşitli özel kurum ve kuruluşlar
projeler üretmiş ve uygulamışlardır.